اصطلاح “انجیر در تهران” در قرن سیزدهم ظاهر شد. این کلمه از فیگو پروانسالی گرفته شده است که آن را از فیکوس لاتین به عاریت گرفته است.
این شکل جایگزین شکل رایج fie و شکل دیالکتیکی فیگ شد که تا پایان قرن دوازدهم رایج بود. نام لاتین احتمالاً از عبری feg گرفته شده است.
فنیقی ها، مصری ها، کرتی ها، یونانی ها و رومی ها همگی به این درخت احترام می گذاشتند و آن را پرورش می دادند.
فاتحان اسپانیایی انجیر در تهران را در قرن شانزدهم به مکزیک معرفی کردند. سپس، در قرن هجدهم، مبلغان میسیونر آن را در مأموریت های کالیفرنیایی خود مستقر خواهند کرد، از این رو، ماموریت نامگذاری شده است که یکی از رایج ترین انواع انجیر در تهران را دارد.
درخت انجیر در تهران گیاهی با آب و هوای گرم و خشک در کشورهایی مانند ترکیه، مصر، یونان، ایران و مراکش به طور گسترده کشت می شود. این کشورها به تنهایی 60 درصد از تولید جهانی را تشکیل می دهند.
همچنین در آمریکای مرکزی و جنوبی، دریای کارائیب، استرالیا، نیوزیلند، آفریقای جنوبی، جنوب آسیا و ایالات متحده، عمدتا در کالیفرنیا رشد می کند.
تنها بخش کوچکی از تولید انجیر در تهران صادراتی به صورت تازه به فروش می رسد. بقیه محصولات خشک شده یا توسط صنایع غذایی استفاده می شود که آن را در بسیاری از محصولات فرآوری شده ترکیب می کند.
این یک عبارت بسیار قدیمی است! این به عادت بازرگانان از شهر یونان باستان کورینث اشاره دارد که تکه‌های انجیر در تهران خشک را که بسیار ارزان‌تر است، به انگور معروف خود اضافه می‌کنند تا به ونیزی‌ها بفروشند.
به طور کلی این عبارت سپس نشان دهنده ابهامی است که ونیزی ها احساس می کردند، که بین رضایت حریصانه و نارضایتی از فریب خوردن تردید داشتند. بعداً هر گونه ابهام با ماهیت مشابه را مشخص می کند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.